Het is net na de oogsttijd, herfst 1519. Of 2019. In de nasleep van … van wat? In het dorp gebeuren vreemde dingen. Er gaan geruchten over een uitbraak van de pest. Vraag maar rond in de Herberg: er is iets raars aan de hand met de oogst dit jaar, de bakker heeft z’n verstand verloren, en de brouwer maakt overuren … Jij, reizend kunstenaar, bent zonet aangekomen in verband met een opdracht die je
kreeg voor de Abdij. Maar om dit werk te kunnen voltooien moet je eerst te weten zien te komen wat er speelt in dit dorp, voordat het dorp jou in zijn greep krijgt. De bel is kapot, je moet kloppen om binnen te komen. Dit is een tentoonstelling in de vorm van een raadsel, gesitueerd in een ruimte en een tijd die erg lijken op de onze.

Ash Kilmartin (Aotearoa/New Zealand) en Bergur Thomas Anderson (Iceland) zijn kunstenaars die wonen en werken in Rotterdam. Een bijzonder onderdeel van hun duotentoonstelling zijn de bieren die speciaal voor de gelegenheid zijn gebrouwen door Arbeiter brouwers uit Amsterdam.

Deze tentoonstelling is mede mogelijk gemaakt met steun van AFK Amsterdams Fonds voor de Kunst.

Performance

Titel: Stonecarver’s Dilemma
Datum en tijd: 19 October 2019, 17:00-21:00 uur


Stonecarver’s dilemma (2019) tekening in progress. Bergur Thomas Anderson en Ash Kilmartin

Stonecarver’s dilemma is een live avontuur uitgevoerd door Bergur Thomas Anderson en Ash Kilmartin, met inbreng vanuit het publiek. Het publiek beslist over het lot van de jonge kunstenaar die tracht te leven in overeenstemming met zijn werk en naar eer en geweten. Live muziek, improvisaties op basis van geluid, gevaarlijke snacks en speciaal gebrouwen drankjes kunnen de bezoekers helpen bij het maken van moeilijke keuzes.

“I want to belong to the living” is een tentoonstelling van Isfrid Angard Siljehaug, Anna Hillbom and Ann-Catrin Olsson. De kunstenaars willen een tactiele herlezing van het verleden mogelijk maken. Daarbij zal het agentschap van de werken, en het auteurschap van de kunstenaars onderling soms manifesteren en dan weer vervagen. Dit is een spel met de relaties tussen object, kunstenaar en agentschap in de tentoonstellingsruimte, en in de geschiedschrijving.

Elementen uit de kunstgeschiedenis, architectuur, mythology en lichamelijkheid worden gebruikt om een persoonlijke begrip van tijd mogelijk te maken, een onderbreking in chronologie. Daarmee een mogelijke mysticiteit, een grinnik, iets op lichaamstemperatuur naar de voorgrond brengen.

De titel verwijst naar een wens om fragmenten van objecten en beelden, toegeëigend uit het verleden, tot leven te brengen. Vertolkt en aangepast, worden deze fragmenten geanimeerde flarden die een gevoel van herkenning oproepen. “I want to belong to the living” refereert aan het verlangen van het lichaam naar oneindigheid. Een fantasie over sculpturen die ernaar verlangen aangeraakt te worden. Zoals John Berger zoekt naar het levende in Griekse sculpturen:

”All the sculptures stolen from Greece who are now in foreign museums, are strangely un-sensual and that's one of the reasons they belong here (in Greece). The sensual in art is in a way a glorification of participation, a cohesion between body and nature. Here does no such cohesion exist. The famous ideals that the classic sculptors searched for was actually a comfort for the loneliness of the body. All these sculptures were, it seems to me now, mediators of a well controlled longing without end.”

- John Berger

De tentoonstelling en het programma is mede mogelijk gemaakt door: Amsterdams Fonds voor de Kunst Iapsis/Swedish Arts Council.

OPEN CALL 2020 voor Programma puntWG

Stichting atelierWG nodigt beeldend kunstenaars werkzaam in ongeacht welke kunstdiscipline uit om een tentoonstelling te organiseren in samenloop met een serie evenementen. Tentoonstelling en bijbehorende evenementen zullen worden gepresenteerd in puntWG, een tentoonstellingsruimte in het centrum van Amsterdam.

Wij vragen om voorstellen voor duo- en groepstentoonstellingen die een dialoog stimuleren tussen de kunstenaars en hun werk. Ook vragen wij om voorstellen voor solotentoonstellingen waarbij middels een publiek programma de interactie met andere (relevante) personen uit het kunstenveld wordt gezocht. We zijn vooral op zoek naar voorstellen die samengaan met een stimulerend publiek programma van evenementen zoals artist talks, performances, screenings, (performative) lectures, diners, etc.

Kunstenaars zullen worden geselecteerd op basis van de kwaliteit van hun voorstel en de ideeën die  zij hebben voor het gebruik van de ruimte.                                  

Elke tentoonstelling zal vier weken duren (inclusief installatie en afbouw). Deze Open Call is niet bedoeld voor groepstentoonstellingen georganiseerd door een externe curator.

Ondersteuning: De organisatie van zowel puntWG en Stichting atelierWG is vrijwel volledig in handen van vrijwilligers. Stichting atelierWG ondersteunt de geselecteerde kunstenaars door een open platform te bieden voor het realiseren van hun projecten in puntWG. Dit houdt in dat ze de ruimte en de bijbehorende apparatuur vrij kunnen gebruiken, dat er professionele foto’s genomen zullen worden van het werk en dat er voor elke tentoonstelling budget is voor geprint materiaal. Omdat we een kleine organisatie zijn kunnen we helaas geen financiële ondersteuning bieden voor het produceren van werk. Het puntWG team kan aan succesvolle aanvragers referentiebrieven leveren ter ondersteuning van het aanvragen van externe fondsen.

De plattegrond van puntWG vind je HIER.

Richtlijnen voor het aanmelden:

Graag zien we de volgende documenten in je online aanmelding:

Eén PDF (max 10 mb) met de volgende informatie:  

•       Volledige naam, geboortedatum en geboorteplaats, post adres, telefoonnummer, e-mail en website
•       CV (max. twee A4 pagina’s) van de deelnemende kunstenaars
•       Een voorstel (max. 250 woorden) met een beschrijving van de tentoonstelling en het publieke programma
•       Een korte motivatie voor het tentoonstellen in puntWG
•       Een maximum van 5 relevante afbeeldingen in jpg formaat (2MB totaal)
•       Geef graag ook je maanden van voorkeur aan en de tijden waarin je niet beschikbaar bent. Hoe preciezer je kan zijn, hoe beter we de kalender kunnen invullen

Geef svp ook aan of je op het moment van aanvraag al een (gedeeltelijke) financiering hebt voor de tentoonstelling

Alle aanmeldingen met attachments graag e-mailen naar: opencall@atelierwg.nl

De deadline voor insturen is 1 augustus 2019

Op alle aanmeldingen zal worden gereageerd voor 1 oktober 2019

Voor algemene informatie en vragen over puntWG, neem contact op met team puntWG: opencall@atelierwg.nl

Organisatie en programmering van puntWG: Lily Lanfermeijer, Mila Lanfermeijer, Michelle Son, Maaike Anne Stevens en Tao G. Vrhovec Sambolec

www.puntwg.nl

Over

Stichting atelierWG, sinds 1989 een verzamelgebouw van 120 kunstenaarsateliers, initieert projecten op het gebied van beeldende kunst en cultuur. Er zijn internationale uitwisselingen en Open Atelierroutes.

In 2006 is puntWG opgericht, een interdisciplinaire presentatieruimte en podium voor de kunsten, met een levendig programma van tentoonstellingen, performances, concerten, lezingen en discussies. Het streven hierbij is om een brede en open uitwisseling tot stand te brengen tussen kunstenaars en publiek. PuntWG is een initiatief van de kunstenaars van atelierWG, zij financieren de ruimte en organiseren de programmering.

Sinds september 2015 is airWG geopend, een gastatelier voor binnen- en buitenlandse kunstenaars waarbij de nadruk ligt op onderzoek en samenwerking.

Centraal onderdeel van She-Wolves is een experimentele video game die tijdens veldwerk in de Alpen (middels workshops, interviews en wandelingen) is samengesteld met aldaar verzameld materiaal, aangevuld met persoonlijke verhalen geïnspireerd door mainstream pop cultuur.

De video game vertelt het sensuele verhaal van vrouwelijke weerwolven in  de Alpes de Haute-Provence, waar de wolf twintig jaar geleden weer opdook, honderd jaar nadat hij in Frankrijk was uitgestorven. De terugkeer van dit roofdier zorgt voor grote politieke spanningen binnen de lokale gemeenschappen. Herders die hun kuddes beschermen staan tegenover ecologen die het opnemen voor de wolf.  Tegelijkertijd herleven lokale legendes, geïnspireerd door verhalen onder de lokale bevolking en door films als Twilight. Het mythische ontmoet het politieke; het lokale perspectief mengt zich met het globale.

She-Wolves laat het gender paradigma van de natuur als oerkracht van vruchtbaarheid kantelen en schrijft bestiale ‘harige’ kracht toe aan de vrouw. Het opent de deur voor een open narratief experiment dat ontspruit uit ecologische onderwerpen, feminisme, folklore en popcultuur.

Tijdens de opening zal om 19:30 de videogame in een performance versie worden opgevoerd.

Ik schrijf deze aantekeningen in de trein van Berlijn naar Amsterdam. Een zelf opgelegde ballingschap van zes uur om wat gedachten op papier te krijgen. Ik moet over drie dingen schrijven: beeld, geluid, en hoe die twee samenvallen.

1.

Een geel figuur zwevend in een eindeloze grijze ruimte. Het figuur heeft geen vaste omtrek, de grens tussen het object en de omgeving is poreus.

De beelden van een infraroodcamera. Fotografie zonder licht. Eigenlijk, fotografie van onzichtbaar licht. In eerst instantie doen de beelden denken aan röntgenfotografie; instinctief denkt men dat wat we niet kunnen zien, zich aan een binnenkant bevindt. Maar in feite zijn de infraroodbeelden het omgekeerde daarvan: niet eens een oppervlakte, maar dat wat een oppervlakte omhult is waar we naar kijken.

Je zou deze beelden kunnen zien als een metafoor, omdat ze overdrachtelijk zijn. Dat wat normaliter wordt gevoeld--warmte--is visueel gerepresenteerd. Het onzichtbare is zichtbaar gemaakt; is dat een vorm van synesthesie? Te schilderen wat je hoort. Te zeggen wat je voelt.

De beelden laten zien welke delen van het lichaam het warmst zijn. Dit zijn de delen waarvan we zeggen dat ze onze gevoelens herbergen: de borst, de buik, het kruis. Even ontstaat er een kortsluiting en vallen de infraroodbeelden samen met een Jezus, geschilderd door Grünewald. En dan doel ik niet op het beroemde beeld van de kruisiging, maar die op de achterkant van het paneel: Jezus opgestaan uit het graf, zwevend tegen een nachtelijke hemel. Geschilderd in een surreëel palet van geel, rood en roze, smelt zijn gezicht samen met het licht van een heldere ster. De wonden op zijn handen en voeten stralen het felste geel. Zij moeten het warmst zijn.

Infraroodcamera's zijn ontwikkeld voor militaire doeleinden, en worden nog steeds gebruikt in drones om hun doelwit te vinden. Omer Fast interviewde de 'piloot' van zo'n drone die in Afghanistan werd ingezet, maar bestuurd wordt vanuit een kantoor in Las Vegas.

"...als iemand op een koude ondergrond gaat zitten en na een tijde weer opstaat, dan zie je de warmte van diegene nog. Voor een lange tijd. Het ziet eruit als een witte bloem. Die omhoog schijnt naar de hemel. Het is best mooi."

2.

Een houten lepel slaat tegen een stalen plaat, een lied komt uit een emmer, een koffiekop klinkt als een wekker.

Het is misschien te kort door de bocht om te zeggen: objecten die ons iets willen zeggen. Maar persoonlijk vind ik het wel verleidelijk om te speculeren over hun boodschap. Zo stel ik me voor dat zij ons dingen vertellen, maar dat wij hun taal niet kunnen verstaan. Om hun op die manier een tragische diepte te geven, lijdend onder hun onvermogen zich uit te drukken. Of misschien zijn het geesten uit de geschiedenis die we horen en die bezit hebben genomen van deze spullen om ons te waarschuwen niet nog een keer in dezelfde valkuilen te vallen. Tenslotte stel ik me voor dat het incarnaties zijn uit een andere dimensie, die helemaal niet iets zeggen, maar moeten lachen om onze zwakke wil, onze wisselende emoties, onze kleinzielige zorgen.

3.

De planeten bevinden zich in een bepaalde positie, en op hetzelfde moment is iemands leven in crisis. Bijvoorbeeld twee pubers wiens relatie is verbroken. Om te denken dat deze gelijktijdige gebeurtenissen een noodzakelijk verband met elkaar hebben is verkeerd. Maar om aan toevalligheden betekenis toe te kennen is diep menselijk.

Als je een plastic Spiderman figuur op een barokke bijzettafel zet, veranderen de betekenissen van beide objecten. Ik denk ook aan de samenwerking tussen John Cage en Merce Cunningham, waar zij elk onafhankelijk van elkaar een muziek- en dansstuk maakten, welke pas bij de uitvoering bij elkaar kwamen.

Ik stel me voor dat de loop van de dia's een andere lengte heeft dan de loop van het geluid. Op die manier ontstaan er elke keer nieuwe combinaties, en een veelvoud van toevallige verhoudingen. Soms valt het geluid samen met het beeld van een wasmachine, de volgende keer met dat van een naakte vrouw en weer daarna met een beeld van de zee. Als twee planeten in een andere baan, twee levens onafhankelijk van elkaar. Soms kruisen ze elkaar, soms niet.

Sander Breure