In line with other event and gallery spaces, due attempts to halt the spread of Covid-19, puntWG will be closed until the beginning of April 2020. 

Dit is de eindpresentatie van Miku Sato, de huidige airWG resident.

Girls Got Gold Medals is een video over de prijswinnaars van de Olympische Spelen in Amsterdam in 1928. Met het oog op de Olympische Spelen in Tokio in 2020 heeft de kunstenaar onderzoek gedaan naar de Olympische Spelen van 1928, in het bijzonder naar de nationale vrouwen atletiekploeg van destijds. De video toont de verhalen en herinneringen van deze vrouwen, en daarnaast komt een overlevende van de Tweede Wereldoorlog aan het woord.

Sato’s aanpak is een poging om gebeurtenissen en mensen tot leven te brengen die in de geschiedenis zijn onderbelicht, die niet werden gehoord of van wie de rol die zij speelden in de maatschappij niet goed is gedocumenteerd. Op deze manier trekt de kunstenaar haar eigen suggestieve lijn tussen verleden en heden.

Over de kunstenaar

Miku Sato baseert zich in haar kunstenaarspraktijk op haar veldwerk op specifieke locaties. Ze start een project waarin de focus ligt op een door haar geselecteerde groep mensen uit de lokale gemeenschap. Door middel van video, installaties en de participerende rol van de deelnemers onderzoekt ze nieuwe perspectieven en mogelijkheden voor relaties tussen mensen onderling en met de wereld. Bovendien komt in haar onderzoek aan bod wat ‘passiviteit’ en ‘proactiviteit’ betekenen als houding in de maatschappij. Sato wil haar eigen narratieven creëren om daarmee verleden en heden tezamen in een nieuw licht te presenteren.

Photos by Ilya Rabinovich

In line with other event and gallery spaces, due attempts to halt the spread of Covid-19, puntWG will be closed until the beginning of April 2020. 

Bernadette Beunk en Anna Rudo

lf exposeren hun nieuwste werk in een op elkaar ingrijpende wijze. ‘Ik vroeg Anna als mede-exposant omdat haar werk op alle fronten klopt. Het is krachtig én fijngevoelig. Ze toont durf. Haar beelden willen niet behagen,’ aldus Bernadette.

De muzikale, kleurrijke tekeningen van Bernadette Beunk staan op het eerste gezicht in groot contrast met het expressieve, zwart-witte houtskoolschrift van Anna Rudolf. De werken roepen in samenhang echter prangende vragen op. Is de abstract getekende wereld van Beunk wel zo abstract? En evengoed: is de figuratief ogende wereld van Rudolf wel zo figuratief?

Wat de twee verbindt is de lijn als autonoom uitgangspunt. Trekken bij Rudolf schijnbaar onvoorziene krachten de lijn alle kanten op in haar (bevrijdende?) zoektocht naar ruimte, waarbij er vormen van mensen en dieren kunnen ontstaan (of toch niet?), bij Beunk schrijft de dansende lijn de momentane zijnspartituur van haar schepper uit in een consequent notenschrift waarbinnen alles mag. Voor beide kunstenaars is de uitkomst steeds weer een verrassende, maar logische weerslag van het maakproces. Anna Rudolf ziet haar lijnen als woorden. Bernadette Beunk als een verlengstuk van zichzelf. Hun lijnen reflecteren een binnenwereld die reageert op het leven rondom.

Photo documentation by Ilya Rabinovich

Extra openingstijden:
Vrijdag 21 Feb, 14:00 -18:00
Vrijdag 28 Feb, 14:00 - 18:00
Vrijdag 06 Mar, 14:00 - 18:00

     Als jij je pols draait om je koffiebeker vast te pakken, maakt de camera eenzelfde beweging? Nou ja, vanuit het perspectief van jouw smartwatch dan?

     Het is in feite een gimbal camera stabilisator die een script van bewegingscoördinaten van de smartwatch interpreteert. In plaats van handheld camerabewegingen zoveel mogelijk te reduceren, wordt de camera in beweging gebracht. De werking van dit systeem wordt in zekere zin omgekeerd en tegen zichzelf gebruikt.

     [de kunstenaar wrijft met zijn hand in zijn nek]

Tijdens onze dagelijks bezigheden laten we virtuele broodkruimels achter—digitale registraties van de mensen die we bellen, de plekken die we bezoeken, de dingen die we eten en de producten die we kopen. Deze broodkruimels geven een nauwkeuriger beeld van ons leven dan wat we dan ook verkiezen om over onszelf te onthullen….Digitale broodkruimels…leggen ons gedrag vast zoals het daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. – Alex Pentland

     De data zegt niets over wie jij werkelijk bent en het laat ook niets wezenlijks over jouw familie zien?

     Door mijn eigen ruwe sensor waarden op te slaan en te filteren op terugkerende patronen merkte ik dat ik bepaalde handelingen vaak herhaal, een soort tics. Zo heb ik de getallen waarin deze onbewuste bewegingen zijn vastgelegd uit de enorme hoeveelheid data weten te isoleren en is een soort model ontstaan. Het traject van de camera dat hierop is gebaseerd zou je een portret kunnen noemen. Het is een abstractie, een portret gebaseerd op mijn polsbewegingen.

     [de kunstenaar wrijft met zijn hand in zijn nek]

Ze nemen de data van onze privé-ervaringen en strijken de winsten op. Onwettige winsten. Want ze hebben die data van meet af aan verzameld zonder het ons te vragen. Zonder dat wij ons er bewust van waren. – Shoshana Zuboff

Vincent Vulsma (1982) onderzoekt de belichaming van machtsstructuren, zoals extractie, toe-eigening en distributie, in allerlei soorten grondstoffen. Het herleiden van voortdurende koloniale structuren binnen hedendaagse productieprocessen vormt hierin een rode draad, die loopt van het diepgravend onderzoek doen, naar het artistiek toe-eigenen van cultureel erfgoed, zoals een Afrikaans masker of het negentiende-eeuwse Kuba-textiel, tot de productie en handel in natuurlijk indigo pigment. In de tentoonstelling ‘Breadcrumbs’ vormt de toe-eigening van ons privédomein door middel van (wearable) sensor-technologie het uitgangspunt.

Dit project is mede mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst en het Mondriaan Fonds.

Photo documentation by Ilya Rabinovich

Voor de performatieve installatie Under the Influence wordt puntWG getransformeerd tot een casino salon. Een blackjack tafel wordt geflankeerd door een serie van Verhoef’s recente schilderijen. Tijdens de opening worden bezoekers uitgenodigd om een paar rondes blackjack te spelen. Het spel vangt aan om 19:00 uur. De avond wordt afgesloten met een prijsuitreiking.

Dit project wordt mede mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst.

* * * 

Een kaartspel bevat de kaarten A, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, J, Q en K

A. Wanneer het spel niet helemaal naar wens verloopt is men geneigd de tafel zelf hiervan de schuld te geven: ‘nee, ik heb het niet zo met deze tafel’. Of de croupiers krijgen de schuld van de slechte resultaten. Dat zij gewoon een vast protocol volgen doet er even niet toe.

2. Jij, jij bent mijn talisman.

3. Komt het doordat ik zelfs mijn mail niet heb geopend dat ik de slaap niet kan vatten?

4. Wat betekent het nou eigenlijk, geboren zijn onder het teken van Saturnus? Nou ja, de Fransen noemen dit un triste.

5. Toen ik boodschappen ging doen kwam ik erachter dat ik mijn sleutels thuis had laten liggen.

6. In De Mythe van de Eeuwige Terugkeeer schrijft Mircea Eliade over de archaïsche wereld. Het lijkt wel of er in die tijd geen profane activiteiten waren. Zou dit ook kunnen opgaan voor de wereld waarin wij nu leven?

7. Destijds in het Zuiden was de benzine nog goedkoop. God wat mis ik mijn auto.

8. Sokken raken versleten. Woorden raken sleets. Reeksen woorden raken sleets.

9. Op een bepaald moment zal zelfs het lichtje van de ijskast het begeven.

10. In The House of Cards, een schilderij van Chardin, zie ik een jongen aan een kaarttafel een kaartenhuis bouwen. Epistemologische verschuiving: Chardin inhaleert de laatste beetje lucht die weggeduwd worden door een stroom van data.

J. Eerst fluisteren. Zomaar iets fluisteren. Er dan iets begrijpelijks van maken. Dan bedwelmd raken. Dan stilte in de stad.

Q. Ik vraag me af of er ooit zoiets is geweest als ‘het begin’. In Het Uur van de Ster schrijft Clarice Lispector dat alles in deze wereld begon met een ‘ja’. Eén molecuul zei ja tegen een andere molecuul en toen was er leven.

K. Ik heb een plant gekocht.

What is a truthful image in a mendacious world?
Can photography be employed as a tool to desire differently? 
Can our cameras be used to touch, feel and move?
What are the images we need to unlearn?
And what are the images that make us act?

Over een periode van 4 maanden hebben tien studenten van de fotografie afdeling van de Rietveld Academie de kernvragen geformuleerd die aan de basis liggen van hun artistieke praktijk. Ze hebben onderzoek gedaan naar queer vormen van leven en verlangen, naar het einde van de wereld zoals we deze kennen, naar het belang van de emancipatie van vrouwen, de onhaalbare representaties van romantische liefde, de limitaties van menselijke communicatie, en het gebruik van quilten en graffiti als politieke middelen. De onderzoeksmethoden die ze daarbij hebben gebruikt varieerden van lezen tot het verzamelen van beelden en van schrijven tot het maken van beelden.

Op 25 januari zullen zij hun eerste artistieke respons presenteren op deze vragen. We hopen dat jullie aanwezig zullen zijn voor dit event vol multi media installaties, screenings en performances.

Deelnemende kunstenaars zijn: Tasio Bidegain, Dora Lionstone, Sofie Bredholt, Marta Capilla Urbano, Shreya Desouza, Tomás Dudley Baker de Castro Feijó, Alma Kim, Luca Penning, Aurélie Sorriaux and Alizé Wachthausen.

Het project vindt plaats in het kader van de scriptie die de studenten moeten maken in het laatste jaar van hun opleiding en wordt gesuperviseerd door kunstenaar en onderzoeks tutor Dorine van Meel. 

Waiting for Sleep is een CGI survival romancevan eigen bodem. De film vertelt over de laatste dagen van een jonge man - Will. Overdag is hij omgeven door zombies en ‘snachts slaapwandelt hij en valt de bescherming weg die hij gedurende de dag juist heeft opgetrokken. Buiten houden de grenzen van het besmette gebied, oftewel de maatschappij zoals we die kennen, stand. 

Lees ook een interview met de kunstenaar op warehouse.

Gedurende deze drie dagen zal de kunstenaar reflecteren op haar project A House For The Un-Known, dat gedurende het jaar 2019 in Amsterdam en Rio de Janeiro is ontwikkeld. Voor dit project ging ze in op de vraag: hoe leven wij met elkaar in de stedelijke omgeving? Deze vraag mondde uit in een verkenning van de stedelijke ruimte, van menselijke verhoudingen en machtsverhoudingen, en van stedelijke culturen. 

Deze observaties brachten een veelvoud aan kwetsbare aspecten aan het licht binnen het stedelijke construct, zowel wat betreft huisvesting als wat betreft de wijze waarop het lichaam zich verhoudt tot de stad. Aangezien bepaalde sociale groepen kwetsbaarder zijn dan andere, is ook het lichaam binnen deze groepen kwetsbaarder. Het project onderzocht op welke wijze ‘kwetsbaarheid’ zich manifesteert en hoe er uitdrukking aan kan worden gegeven door middel van schulpturaal werk en andere media. 

De popcultuur van de stad wordt materiaal voor performance. Er wordt samengewerkt met rap artiesten uit de Bijlmer, en er is inbreng vanuit bewoners van de stad. Na afloop van de artist talk volgt er een debat. Hoofdvraag zal zijn hoe wij het ervaren om samen te leven met elkaar in de stad. Wat is de positie van multiculturele diversiteit in een proces van gentrification? Op welke wijze zou kunst kunnen zoeken naar manieren om samen te leven? Een gevarieerde groep belanghebbenden binnen urban living wordt uitgenodigd om deel te nemen aan het gesprek en het debat. Wetenschappers, kunstenaars, architecten, bewoners van de stad: Wees welkom! 

Programma: zat 23 nov: opening event 17.30u 

Amsterdam Art Weekend openingstijden: vrij 22 nov 14-18u zat 23 nov 12-20u (symposium dag 1/opening) zon 24 nov 12-20u (symposium dag 2) 

Drained Atlas mini-symposium: Tijdens de tentoonstelling wordt een mini- symposium georganiseerd voor wetenschappers, denkers en andere kunstenaars die zich bij een bredere dialoog willen betrekken; iedereen zal gereedschappen aandragen en samenwerken om de wereld te her-benaderen. 

23 November, 16:00-17:30u met: Barbara Visser, kunstenaar / Marjolijn Dijkman, kunstenaar and co-founder Enough Room for Space / Kyveli Mavrokordopolou, researcher en kunstcriticus. 

24 November, 16:00-17:30u met: Ana María Gómez López, kunstenaar/ Frans Snik, astrofysicus / Jo-Lene Ong, curator.

De Amazone en een buitenaards landschap. Iemand op een boot en iemand op een ruimteschip. Door het in kaart brengen van een pad tussen de twee, vervaagt de lijn tussen vitaal en uitgeput, tussen kaart en gebied. Het bewegen door deze ‘drained atlas’ is een proces van heroriëntatie in een dubbelzinnig landschap, een kalibrering van schalen en waarden.

Drained Atlas, een tentoonstelling door kunstenaars Oscar Santillán en Matthew C. Wilson, presenteert correlaties tussen het aardse en het hemelse. In de tentoonstelling manifesteert de aarde zich door geologie, archeologie, alsmede door de geschiedenis van extractie, exploratie en kolonialisme; het hemelse komt tevoorschijn in astronomie, astrobiologie en potentiële planetaire kolonisatie. 

De kunstenaars materialiseren diverse denkbeelden die ze in nabijheid hebben gebracht: het koloniale verlangen naar ‘nieuw’ land; pre-Colombiaanse relaties met aarde en cosmos, wetenschappelijke kennis; inheemse kennis; de hoop en angst van science fiction; de huidige en toekomstige impact van klimaatverandering en het Antropoceen. Dit mengsel roept een droomwereld van onderhandelingen en recombinaties op: van historiën; de positie van mensen in de natuur en de kosmos; en van speculatieve toekomsten die zouden kunnen volgen. 

Een wereld tot stand brengen gaat vaak ten koste van een andere wereld. De diep verweven staat van menselijke activiteit met de geosfeer en de biosfeer heeft een geschiedenis en zal een nalatenschap hebben - tijdelijkheden die Santillán en Wilson tegelijkertijd beschouwen. De tentoongestelde werken laten de betrokkenheid van de kunstenaars zien bij de discrepantie tussen de menselijke geschiedenis en ecosystemen. 

Santillán en Wilson voeren al bijna tien jaar een dialoog; ze laten in deze duo tentoonstelling voor de eerste keer samen hun werk zien.