Openingstijden: zaterdag 14 juni, zondag 15 juni, donderdag 19 juni, vrijdag 20 juni, zaterdag 21 juni, zondag 22 juni: 14-18 uur

Onderdeel van de airWG serie

AirWG presenteert isn’t all land holy, every structure a temple, onderdeel van het Air WG residency programma. In deze installatie verkent resident Cian Hanschuh het thema ‘wonen’ door de lens van eigendom, herinnering en pseudo-ritualismen.

De tentoonstelling volgt het spoor van een intieme vertelling tussen enerzijds bouwwerken die al deel uitmaken van de bebouwde omgeving, en anderzijds heilige bouwwerken. Met de inzet van gevonden en uitgekozen voorwerpen, van bewegend beeld, en van geluid, wordt onderzocht op welke wijze deze twee soorten bouwwerken heden ten dage met elkaar verweven zijn. Daarnaast stelt het werk de vraag aan de orde waar onze aanspraak op land op is gebaseerd, en wat voor invloed gebouwde woonruimtes hebben op de bewoners.

De kunstenaar integreert het beeld van een round - het omcirkelen van een heilige ruimte (meestal) tegen de klok in - bij wijze van gids om de bezoeker door de galerieruimte te leiden, langs een aantal persoonlijke ontmoetingen met belichaamde herinneringen aan ruimtes die zijn toegeëigend of al bestonden. Deze round wordt gespiegeld in een videowerk waarin we zien hoe de performer door een supermarkt loopt. Hij filmt de ruimte vanuit het perspectief van een koloniale cartograaf, d.w.z. gefilmd van bovenaf, waarbij het ‘land’ in beeld komt als een levenloos gebruiksvoorwerp.

Aan de muren van de galerieruimte zijn broches bevestigd, gemaakt van autogordels, en braamstengels zijn zichtbaar onder een replica van een moersleutel die in de koloniale tijd werd gebruikt bij het maken van touw.

Daarnaast presenteert de kunstenaar een serie persoonlijke kunstvoorwerpen die gaan over ‘privilege’, een kinderzitje van een auto, en telefoonboekpagina’s die verwijzen naar een zekere E. Mccoy - van wie wordt aangenomen dat hij de architect is van het ouderlijk huis van de kunstenaar.

Uit de achterkant van een autostoel stroomt een gekookte, gesteriliseerde massa aarde. Daarin is het zaad geplant van een Ione meidoorn - een boomsoort die in de Ierse folklore van oudsher geassocieerd wordt met de Aos Sí, nakomelingen van de Tuatha Dé Danann. Dergelijke meidoornbomen vind je nog altijd, verspreid over moderne commercieel geëxploiteerde weidegronden die met rust worden gelaten, niet vanwege wetgeving maar vanwege folklore, bijgeloof en uit respect.

De schrijver Max Mccabe, woonachtig in Dublin (IE) heeft een reactie geschreven op het werk. Mccabe’s tekst is ingesproken door de moeder van de kunstenaar, als audio onderdeel bij de tentoonstelling.

Exhibition Open: 16–18 May and on request on 23 and 24 May

Part of the Open Call series

By hard experience they had learnt that isolated efforts were doomed to failure,
— C.L.R. James, The Black Jacobins

senakirfa A. & S*an D. Henry-Smith present new works in collaboration grounded in the poetics of hands and the logics of their phonic exchange. What precedes their collaboration is a shared collection of resonances kept in and held by poetry, field recordings, objects, and photographs.

senakirfa A. is an interdisciplinary artist and poet whose work is grounded and explores the poetics of African Diasporic world-making in Amsterdam. A.’s work across sculpture, screenprinting, zine-making, and writing is an extension of A.’s poetry practice, through which A. explores and centers poetic in(ter)ventions. A. is currently awarded the 3Package Deal Fellowship by the Amsterdams Fonds voor de Kunst.

S*an D. Henry-Smith (b. 1992, New York) is an interdisciplinary artist based in Amsterdam, working across poetry, photography, sound, and performance. They earned an MFA from the Sandberg Instituut and have exhibited at ROZENSTRAAT (2023) and White Columns (2021). Their book "Wild Peach" (2020) was shortlisted for the PEN Open Book Award. Henry-Smith has received numerous fellowships, including from Amsterdam Fonds voor de Kunst and the Fulbright Program. Their work, rooted in Black and queer creative legacies, explores themes of witness, improvisation, and resistance against systems of exploitation. Engaging with histories of Black migrations, Henry-Smith rejects traditional representations of suffering or excellence, instead embracing slowness, memory, and nonlinear narratives. Their practice unfolds through photography, writing, sound, and installation, creating layered, multisensory experiences.

Photos: Studio Plancius

Openingstijden: 30 maart, 5 & 6 april, 12 & 13 april, 19 & 20 april. 13.00-18.00 uur.

Part of the Open Call series

Elke week in april zullen Maria Zandvliet, Lyckle de Jong, Kim David Bots en G.C. Heemskerk een nieuw muziektheaterstuk maken en uitvoeren. Dat wordt gefilmd door DOP Sjuul Joosen. Elk stuk bestaat uit muziek, tekst, kostuums, licht, decor en rekwisieten, die ter plekke worden gemaakt. De overblijfselen van de voorstellingen - decors, kostuums, rekwisieten en (video)documentatie - vormen een wekelijkse, wisselende tentoonstelling.

Elke performance heeft zijn eigen verhaallijn, geïnspireerd door de geschiedenis van de WG-locatie, de marktwerking in de gezondheidszorg en de esthetiek van zorgomgevingen. De stukken zijn episodisch en met elkaar verbonden, maar kunnen ook afzonderlijk worden ervaren. We werken opeenvolgend vanuit de thema's: Gezond, Ziek, Dood en Het Hiernamaals. Na de tentoonstelling maken we een film, verrijkt met sound design, tekeningen en muziek, die gezien wordt als een krachtig middel voor kennisoverdracht.

Performances:

1. Gezond (30 maart 16:00)
2. Ziek (6 april 16:00)
3. Dood (13 april 16:00)
4. Het Hiernamaals (20 april 16:00)

In onze huidige maatschappij ligt de nadruk sterk op gezondheid. Gebouwen worden ontworpen voor gezonde, menselijke lichamen, met beperkte aandacht voor individuen die zogenaamd 'afwijkend' zijn. Dit is ook waar in het dagelijks leven, waar strenge normen bepalen wat als afwijkend of gezond wordt beschouwd, wat als natuurlijk wordt beschouwd en wat niet. Deze beelden beïnvloeden niet alleen het ontwerp van onze gebouwen en openbare ruimtes, maar ook hoe we ons mogen gedragen, welk geslacht we krijgen toegewezen, hoe we ons voelen en of we worden uitgesloten of meer kansen krijgen. Door te spelen met het idee van gezondheid en ziekte, dagen we deze normatieve kaders uit en creëren we een absurdistisch verhaal dat nieuwe mogelijkheden opent. We stellen vragen als: Waarom wordt gezondheid gezien als de verantwoordelijkheid van een individu? Is gezondheid niet bij uitstek een sociale aangelegenheid? Dit is een kernonderdeel van onze methode: we nemen voortdurend verschillende rollen aan, proberen iets te zijn wat we zelf niet zijn en kruipen zo empathisch in de huid van een “zieke” of “gezonde” Ander. Misschien is fictie wel de beste manier om echt te voelen hoe het is om in een andere situatie te verkeren. Fictie kan dus zelfs gezien worden als een krachtig middel voor kennisoverdracht.

De kunstenaars worden ondersteund door het Mondriaan Fonds en Stroom Den Haag.

Photos - Studio Plancius (www.studioplancius.com).

Openingstijden: donderdag-zondag 14:00 - 18:00, maandag-woensdag op afspraak

Part of the airWG series

Mapping Belonging is een diepgaande reflectie op de manier waarop de ruimte wordt ingericht om een gevoel van ‘ergens bijhoren’ mogelijk te maken. Tijdens haar residency van drie maanden als atelierWG Artist in Residence onderzocht Udvardi de verschillende plekken die zij heeft bestempeld als ‘thuis’- ‘thuis’ door haar gedefinieerd als een plek waar ze drie maanden of langer woonde met gebruik van keuken. Het doel van haar onderzoek is inzicht te krijgen in hoe architectuur, geografie en culturele context haar een gevoel van bestemming, van ‘plaats’ geven.

Hoe draagt de door jou gebouwde omgeving bij tot jouw gevoel van er bij horen of juist van uitsluiting?

In haar hoedanigheid van Design Director bij MASS Design Group - een wereldwijde nonprofit die samenwerkt met communities bij het ontwerpen, bouwen, en promoten van architectuur die voor rechtvaardigheid en menselijke waardigheid opkomt - stelt Udvardi deze vraag regelmatig aan anderen. Toch is haar kunstpraktijk diep persoonlijk, gevormd door ervaringen van ontheemding en ontworteling die stammen uit haar kindertijd.

Tegen de tijd dat ze volwassen was, had Udvardi twee belangrijke lessen geleerd. Ten eerste dat toegang tot de politieke arena niet gelijk staat aan sociale acceptatie. Hoewel haar staatsburgerschap van drie landen het ook voor haar familie makkelijker maakte om landsgrenzen te passeren, had het geen invloed op het eigenlijke speelveld. Ze kwam erachter dat ‘erbij horen’ voortkomt uit een gedeelde geschiedenis, je verbonden voelen met een plek, en een gevoel van continuïteit — noties die haar ontgingen. Ten tweede zorgt het neerzetten van huizen en het vastleggen van territoria voor transnationaal slow violence — het geleidelijk aan toebrengen van schade door geprivilegieerde gemeenschappen aan gemarginaliseerde volkeren en ecosystemen. Ze zag dit in de suburbanisatie van haar geboorteplaats in Ngunnawal country (Australian Capital Territory), waardoor duizenden hectaren kwetsbaar werden voor brand; in de toestroom van migranten naar het Berlijn van na de oorlog die op de vlucht waren voor oorlog en economische ontberingen; en in de precaire huisvesting van landarbeiders waar het agrarische imperium van Oregon op was gestoeld. Hoewel ze uiteindelijk accepteerde dat erbij horen misschien onbereikbaar zou blijven, werd de werkelijkheid van slow violence een mobiliserende kracht in haar professionele praktijk.

Udvardi’s retrospectief is opgezet als een interactieve catalogus van cartografieën die de emotionele en historische betekenis van al deze huizen uit het verleden weergeven op verschillende niveaus: het huiselijke, de grotere gemeenschap en de regio. Bezoekers worden uitgenodigd om zich op tactiele wijze te verhouden tot de catalogus, en hun eigen conclusies te trekken in hoeverre elk van deze huizen het gevoel van thuiszijn, van ‘erbij horen’, in zich draagt. Uiteindelijk zet Mapping Belonging aan tot nadenken over hoe oorsprong, migratie en herinneren, kunnen samenkomen en een gevoel van thuis creëren. Het daagt bezoekers uit om zich vragen te stellen over het complexe geheel van krachten die onze verhouding tot ‘plaats’ bepalen.

Photography by Studio Plancius