Zaterdag & Zondag, 14:00 - 18:00

 

Tijdens mijn verblijf in Amsterdam van meer dan drie jaar, voelde ik altijd een kinderlijke opwinding wanneer er zware regen viel. De stad is vlak; er zijn veel oude straten, die de regen opvangen in hun onregelmatigheden. Op weg naar mijn studio werd ik op een keer nat gespat door een auto. Ik was doorweekt. Het was een vreemde ervaring; eerst was ik kwaad en ging ik op de bestuurder af. Hij zei "Het spijt me", maar ik wist dat hij het met opzet had gedaan. Op Google ontdekte ik dat iemand natspatten een misdrijf is, maar dat wanneer de bestuurder "sorry" zegt, je hem of haar niet voor de rechter kan slepen. Toen veranderde ik mijn perspectief en begon ik te denken dat bespat worden eigenlijk een afschuwelijke, melancholische ervaring is. Bij mijn terugkeer in Amsterdam wilde ik weer natgespat worden door een plas, maar op de een of andere manier was er in oktober niet zoveel regen als gewoonlijk, er waren niet genoeg plassen...Nu vraag ik aan Justyna waar al het water heengaat.

 

Dit project wordt gesteund door het Amsterdams Fonds voor de Kunst en het Adam Mickiewicz Institute. Dit jaar wordt Piotr Urbaniec gesteund door het Mondriaan Fonds.